Een goed verhaal wil iedereen, is de belangrijkste les die ik lang geleden kreeg van een oude rot in het vak.

Ik vertel graag bijzondere, ontroerende, kwetsbare, meeslepende maar vooral ‘echte’ verhalen over mensen, processen en gebeurtenissen. Verhalen die beklijven, onder de huid gaan zitten en ook ongemakkelijk mogen zijn. Verhalen die niet zozeer gaan over ‘wat’, ‘wie’ en ‘wanneer’ maar inzicht geven in het ‘waarom’ en ‘hoe’. 

Meestal kies is ik voor aansprekende arena’s en probeer daarin gelaagde universele thema’s te behandelen voor breed publiek. Waarachtigheid is mijn streven, daarom blijft een journalistiek gegeven uitgangspunt in onderwerpskeuze en uitvoering.

‘Echt’ is voor mij puur, dus zonder opsmuk, effect of oneigenlijke belangen. Misschien zoek ik wel naar de meest optimale registratie van de werkelijkheid. Deze authenticiteit in een beeldverhaal vastleggen, vind ik een vorm van kunst. Ik hoop met weinig veel te kunnen zeggen. Observaties van afstand, intimiteit en intensiteit vangen in gebaren en houdingen. ‘Het moment’ hebben in beeld, en die ene brandende vraag stellen op het juiste moment, is voor mij belangrijker dan technische perfectie in beeldvoering. Ik werk met kleine crews en vermijd -als het kan- kunstlicht. 

Een authentieke documentaire maken, is een intensief proces waar zowel regisseur als geportretteerde(n) doorheen moeten om tot een waardevol resultaat te komen. In het proces van verhalen vertellen, leidt de gemakkelijke weg doorgaans niet tot iets dat beklijft. Een documentairemaker moet durven om vastgeroeste beelden te laten kantelen, imago’s af te pellen tot de naakte identiteit. En daarom is veel geduld, doorzettings- en inlevingsvermogen van de auteur vereist. Dus researchen tot je op de bodem bent of de cirkel rond is. Inzicht bieden in een proces is voor mij belangrijker dan een punt maken. Obstakels en teleurstellingen zijn er om te overwinnen, dus nooit opgeven. Uitdaging voor mij is om telkens het onmogelijke voor elkaar te krijgen en minstens een stap verder komen dan wat al bekend of gemaakt is. Ik ga ver voor een verhaal. Lef, ‘just go’, risico’s nemen en in de modder willen staan, moeten in mijn optiek de kenmerken zijn van een documentairemaker. 

Voor het best mogelijke resultaat behoort de maker ‘eigen’ te zijn in de arena waarin hij of zij filmt. Dat kan alleen als de omgeving de regisseur toelaat. Vertrouwen winnen, en houden, bij je personages -ook na de premiere of uitzending- is cruciaal. Ik vind dat een documentairemaker nobel moet zijn richting zijn personages, omdat het blootgeven aan een documentairemaker moed vereist. 

Ik ben ervan overtuigd dat kwaliteit behaald kan worden door puurheid, omdat ‘een eerlijk verhaal het meest succes heeft als het onverbloemd wordt verteld’ (William Shakespeare). Dat wat gebeurt, zie je of voel je, dus ook geënsceneerde scenes. Toon Hermans zei het zo: ‘Alles wat echt en waar is, werkt.’